Wie deze kolommen geregeld doorneemt, zal wellicht al opgemerkt hebben dat we slechts bij hoge uitzondering ruimte vrijmaken voor EP’s: de tijd van een mensenleven is beperkt en er komen zoveel “volwaardige” CD’s uit, dat je ergens een lijn moet trekken. Getrokken lijnen, alias grenzen, zijn er echter bij uitstek om af en toe, met gegronde redenen, overschreden te worden en in zo’n situatie zitten we vandaag, met de debuut-EP van De Havilland (naar Olivia, de actrice en Geoffrey, de vliegtuigbouwer).

Een jaar of vijf geleden ontmoette Rudolf Hecke, toen bezig aan de roman “Wondenland” eerder toevallig Nathalie Van den Meutter, in het Universitair Psychiatrisch Centrum van Kortenberg. Hij heeft er afgesproken met Dirk De Wachter, zij loopt er stage als psychologe. Zoals de dingen wel eens vaker gaan bij Hecke: hij spreekt haar aan, want iets zegt hem dat zij de stem zou kunnen zijn, die past bij de berg songs die hij in de lade heeft liggen en van het ene komt het andere: de twee gaan samenwerken, hij herschrijft een deel van de nummers in functie van de stem. Die stem zat ooit bij Scala en ze was ook de helft van LUNA, het duo dat ze vormde met Luc Canters (van de Taxis van Rick Tubbax), zodat Hecke alvast geen zangeres vond, die onbeslagen op het ijs kwam.

Met gitarist Willem Heylen en fluitiste Lotte de Peuter worden twee muzikanten aangetrokken, die de klank kunnen produceren, die de nummers van Hecke nodig hebben en er wordt een tijdlang redelijk intens opgetreden, tot de band oordeelt dat het tijd is om de studio in te gaan, met deze viertrack-EP als resultaat. De productie daarvan was in handen van Buurman-toetsenist Koen Renders en die weet kennelijk exact hoe hij een en ander moet laten klinken, want dat is het eerste dat opvalt aal deze zestien minuten muziek: ze klínkt geweldig.

Opener “Sleep Happy” deed me, zonder dat ik het promoblaadje gelezen had, deed denken aan de sfeer, die Tindersticks vaak oproept: een beetje donker, zoals de songtitel suggereert. Sommige mensen verkiezen de nacht en de duisternis om hun gedachten de vrije loop te laten en dat is wat deze song vertelt. Op knappe toetsentonen kronkelt de stem van Nathalie zich een weg naar de wenkende verte. In “Seven Letter Word” zingt Renders de tweede stem en klinkt het allemaal een ietsje synth-poppy, al eindigt de song behoorlijk psychedelisch en ga je denken aan vroege Hooverphonic. “The Disease”, wat staat voor “de liefde”, drijft op een heel fijne glaspercussie en is gevonden radiovreten.

Afsluiter “Gardienne”steekt inzake duur boven de rest uit met zijn dikke vijf minuten en intrigeert ook met zijn tekst, die -zo denk ik toch- probeert te beschrijven wat een mens voelt, denkt, ervaart, als hij van zijn vastige zekerheid naar onbekende situaties afdrijft. De hoop op een “derde hand”, waar je je kunt aan optrekken en waar je je een beetje veilig kunt bij voelen, de “gardienne”, een soort engelbewaarder, dus… Dit nummer, dat terecht als laatste op het plaatje staat, is verpakt in een prachtig arrangement, dat je, na beluistering, minutenlang stil laat zijn. Je beseft als luisteraar dat na zoveel indrukwekkende pracht -fantastisch strijkkwartet trouwens- enkel een diepe, eerbiedige stilte past.

Kijk, dit noem ik nu “binnenkomen door de Grote Poort”, zie. Ik mag hopen dat onze radiomakers dat ook vinden, want dit EP’tje lijkt mij de voorbode te zijn van heel wat schoonheid-met-diepgang.

(Dani Heyvaert)